بـــاغ مـــن,مهدي اخوان ثالث

آسمانش را گرفته تنگ در آغوش
ابر، با آن پوستین سرد نمناکش
باغ بی برگی
روز و شب تنهاست
با سکوت پاک غمناکش.
ساز او باران، سرودش باد
جامه اش شولای عریانی ست
ور جز اینش جامه ای باید
بافته بس شعله ی زر تار پودش باد
گو بروید، یا نروید، هر چه در هر جا که خواهد
یا نمی خواهد
باغبان و رهگذاری نیست
باغ نومیدان
چشم در راه بهاری نیست
گر ز چشمش پرتو گرمی نمی تابد
ور به رویش برگ لبخندی نمی روید
باغ بی برگی که می گوید که زیبا نیست؟
داستان از میوه های سر به گردون سای اینک خفته در تابوت پست خاک می گوید
باغ بی برگی
خنده اش خونی ست اشک آمیز
جاودان بر اسب یال افشان زردش می چمد در آن
پادشاه فصلها ، پاییز

Autumn

The best time is here…the autumn is here. People who have experienced it in October will agree.
Its unusual because people take autumn as the weather of desertion-where leaves leave tree . For people who are hard core romantics and who like me long for a person to hold hands and walk hand in hand with cool wind flowing through the hair know what magic am talking about.
The chilly wind cuts through my arms and gives me little goosebumps telling me -’honey winter is knocking on the door’. Prepare yourself to wrap in warm embrace.
The dawn gets a new shimmering delight, the afternoons get shorter and little cozier due to warm cups of coffee, the evenings get immeresed in intoxicating sweeping breeze and the night-oh they are the best-romantic, serene, pristine and quixotic.