"به آيندگان" شعری از برتولت برشت

Iراستی که در دوره تيره و تاری زندگی می کنم:امروزه فقط حرفهای احمقانه بی خطرند اخم بر چهره نداشتن، از بی احساسی خبر می دهد،و آنکه می خندد، هنوز خبر هولناک را نشنيده است.اين چه زمانه ايستکه حرف زدن از درختان عين جنايت است وقتی از اين همه تباهی چيزی نگفته باشيم!کسی که آرام به راه خود می رود گناهکار است زيرا دوستانی که در تنگنا هستندديگر به او دسترس ندارند.اين درست است: من هنوز رزق و روزی دارم اما باور کنيد: اين تنها از روی تصادف است هيچ قرار نيست از کاری که می کنم نان و آبی برسد اگر بخت و اقبال پشت کند، کارم ساخته است.از قديم گفته اند: بخور، بنوش و از آنچه داری بهره بگير اما چطور می توان خورد و نوشيدوقتی خوراکم را از چنگ گرسنه ای بيرون کشيده ام و به جام آبم تشنه ای مستحق تر است.اما با همه اين حرفها باز هم می خورم و می نوشم.من هم دلم می خواهد از روی خرد زندگی کنم در کتابهای قديمی آدم خردمند را چنين تعريف کرده اند:از آشوب زمانه دوری گرفتن و اين عمر کوتاه رابی وحشت سپری کردن بدی را با نيکی پاسخ گفتن آرزوها را يکايک به نسيان سپردن اين است خردمندی.اما اين کارها بر نمی آيد از من.راستی که در دوره تيره و تاری زندگی می کنم.IIدر دوران آشوب به شهرها آمدم زمانی که گرسنگی بيداد می کرد.در زمان شورش به ميان مردم آمدم و به همراهشان فرياد زدم.عمری که مرا داده شده بودبر زمين چنين گذشت. خوراکم را ميان سنگرها خوردم خوابم را کنار قاتلها خفتم عشق را جدی نگرفتم و به طبيعت دل ندادم عمری که مرا داده شده بودبر زمين چنين گذشت. در روزگار من تمام راهها به مرداب ختم می شدند زبانم مرا به جلادان لو می داد زورم زياد نبود، اما اميد داشتم که برای زمامداران دردسر فراهم کنم!عمری که مرا داده شده بودبر زمين چنين گذشت.توش و توان ما زياد نبود مقصد در دوردست بود از دور ديده می شد امامن آن را در دسترس نمی ديدم.عمری که مرا داده شده بودبر زمين چنين گذشت. IIIآهای آيندگان، شما که از دل توفانی بيرون می جهيدکه ما را بلعيده است.وقتی از ضعف های ما حرف می زنيديادتان باشدکه از زمانه سخت ما هم چيزی بگوييد.به ياد آوريد که ما بيش از کفشهامان کشور عوض کرديم و ميدانهای جنگ طبقاتی را با يأس پشت سر گذاشتيم،آنجا که ستم بود و اعتراضی نبود.اين را خوب می دانيم:حتی نفرت از حقارت نيزآدم را سنگدل می کند.حتی خشم بر نابرابری همصدا را خشن می کند.آخ، ما که خواستيم زمين را برای مهربانی مهيا کنيم خود نتوانستيم مهربان باشيم.اما شما وقتی به روزی رسيديدکه انسان ياور انسان بوددرباره مابا رأفت داوری کنيد! ***